Sobowtóry to retrospektywny tom prozy Jadwigi Maurer, gromadzący całość dorobku literackiego autorki. Na ów dorobek składają się raptem dwadzieścia dwa utwory, na ogół dłuższe opowiadania. Ułożone w porządku chronologicznym tworzą szersza opowieść o charakterze autobiograficznym. Pisarkę interesuje pewien szczególny wariant losu ocalonych Żydów polskich. Chodzi o tych, którzy zaraz po wojnie wyjechali z kraju (jak nastoletnia podówczas autorka), względnie znaleźli się w zachodniej części Niemiec jako byli więźniowie hitlerowskich kacetów. Konkretnie - idzie o żydowskich dipisów, którzy zamieszkali w tuż powojennym Monachium, którzy właśnie w stolicy Bawarii, gdzie rozgrywa się akcja większości opowiadań zgromadzonych w Sobowtórach, studiowali i sposobili się do skoku w tzw. normalne życie. Środowiskiem, któremu z uwagą przygląda się pisarka, jest tedy grupa rozmawiających ze sobą po polsku studentów monachijskiego uniwersytetu, a także kilka żydowskich rodzin z pokolenia rodziców bohaterki osiadłych w Monachium. Autorka opisuje tamtą atmosferę tymczasowości, przez którą przebija niesamowity głód życia. Jej bohaterowie chcą jak najszybciej zdobyć - wielce ceniony w świecie - dyplom niemieckiej uczelni i wyemigrować do Stanów Zjednoczonych bądź Izraela. Tytułowe "sobowtóry" to tyle co galeria obcych i zarazem własnych wcieleń. Przyglądając się innym, przedstawiając jakże różne powojenne losy tych, którzy wymknęli się Zagładzie, narratorka-bohaterka próbuje zrozumieć siebie. Inni (sobowtóry) są jej lustrem.